التماس دعای امام حسین به زینب کبری علیهماالسلام
گر چه سراسر زندگی زینب کبری علیهاالسلام به خاطر هجرت و جهاد در راه خدا، و نیز برای همراهی و همگامی با پدر و مادر، و برادران در جهت انجام وظیفه و احیای معالم و معارف اسلام سپری گردیده است، و باید همه زندگی آن بانوی بزرگ را غرق در اطاعت و عبادت محسوب داشت، اما اضافه بر این، دخت والا گهر علی علیه السلام در عبادت به معنی خاص، یعنی نهایت خضوع و کرنش، و اظهار کوچکی و تعظیم در برابر ذات مقدس پروردگار عالم، برترین مقام و امتیاز را داشته است.
عبادت و شب زندهداری زینب علیهاالسلام قهرمان کربلا به جایی رسیده بود که حضرت سیدالشهدا علیه السلام هم از وی می‌خواهد:
«یا اختاه، لاتنسنی فی نافلة الّلیل»؛ خواهرم! در نماز شب خود، مرا از دعا کردن فراموش مکن.
حضرت زینب علیهاالسلام می‌‌دانست که پیامبر اسلام، آنقدر شب‌ها به نماز و نیایش در پیشگاه خداوند می‌پرداخت که پاهای وی ورم می‌کرد، رنگ چهره‌اش تغییر می‌نمود، و خداوند به او وحی می‌کرد: ای پیامبر! ما قرآن را بر تو نازل نکردیم که در اثر عبادت، خود را به رنج مشقت بیندازی!(1)
زینب علیهاالسلام نمازهای مادر و نیز پدر را در شب‌ها، و گاهی در میدان‌های جنگ را سراغ داشت، نمازها و نیایش‌های فراوان امام مجتبی علیه السلام را دیده بود، نمازها و مناجات‌های سیدالشهدا را در شب عاشورا، صبح عاشورا و ظهر عاشورا در حال جنگ و هجوم دشمن مشاهده کرده بود و هر یک از این‌ها، برای او درس و الگوی عملی مهمی بود، و اعتقاد قلبی زینب علیهاالسلام در مرحله نخست، و اقتداء و متابعت آن بزرگوار از اجداد گرامی‌اش سبب شده بود که، - به نقل مورخین - مناجات و شب زندهداری او در تمام عمر ادامه داشته، و حتی شب یازدهم محرّم با آن همه مصائب و ضربه‌های روحی که از ناحیه شهادت برادران و عزیزان بر وجود وی وارد آمده بود، به بیان امام زین‌العابدین علیه السلام، زینب علیهاالسلام حتی نماز شب خود را هم ترک نگوید!(2)
عمّه‌ام زینب علیهاالسلام در تمام طول سفر اسارت از کوفه تا شام، پیوسته نمازهای واجب و مستحب خود را انجام می‌‌داد، و رنج‌های سفر و مشکلات پرستاری کودکان یتیم و دلداری زنان داغدار، او را از ادای مناجات و تهجد غافل نمی‌کرد، حتی در بعضی از منزل‌گاه‌ها می‌دیدم که وی در اثر ضعف و گرسنگی، به صورت نشسته نمازهای خود را می‌خواند، وقتی با نگرانی علت آن را جویا شدم، وی گفت: سهمیه غذای خود را میان کودکان تقسیم کرده‌ام، و از شدت ضعف و فرسودگی توانایی ایستادن ندارم ...!
امام زین العابدین علیه السلام که در سفر کربلا همسفر زینب علیهاالسلام بوده است، می‌فرماید:
«انّ عمتی زینب علیهاالسلام کانت توّدی صلاتها، من قیام الفرائض والنوافل، عند مسیرنا من الکوفة الی الشام، و فی بعض المنازل، کانت تصلی من جلوس لشدّة الجوع و الضّعف...»(3)؛ عمّه‌ام زینب علیهاالسلام در تمام طول سفر اسارت از کوفه تا شام، پیوسته نمازهای واجب و مستحب خود را انجام می‌‌داد، و رنج‌های سفر و مشکلات پرستاری کودکان یتیم و دلداری زنان داغدار، او را از ادای مناجات و تهجد غافل نمی‌کرد، حتی در بعضی از منزل‌گاه‌ها می‌دیدم که وی در اثر ضعف و گرسنگی، به صورت نشسته نمازهای خود را می‌خواند، وقتی با نگرانی علت آن را جویا شدم، وی گفت: سهمیه غذای خود را میان کودکان تقسیم کرده‌ام، و از شدت ضعف و فرسودگی توانایی ایستادن ندارم ...!
فاطمه، دختر امام حسین علیه السلام هم می‌گوید: در شب عاشورا، عمه‌ام پیوسته در محراب عبادت ایستاده بود، نماز و نیایش داشت، با خداوند راز و نیاز و مناجات می‌کرد، و پیوسته اشک از چشم‌های او سرازیر می‌شد!(4)
عبادت و شب زندهداری زینب علیهاالسلام قهرمان کربلا به جایی رسیده بود که حضرت سیدالشهدا علیه السلام هم از وی می‌خواهد:
«یا اختاه، لاتنسنی فی نافلة الّلیل»(5)؛ خواهرم! در نماز شب خود، مرا از دعا کردن فراموش مکن.
به راز و نیاز و به سوز و گداز تو گویی که، زهرا بود در نماز
پی‌نوشت‌ها:
1- سوره طه، آیه 2.
2- ریاحین الشریعه، ج 3، ص 62.
3- همان .
4- بانوی شجاع زینب کبری، ص 38.
5- اعلام النساء المومنات، ص 381.
منبع:
کتاب زینب(س) قهرمان، دختر علی(ع)، احمد صادقی اردستانی، با دخل و تصرف
