سکوت در تشییع جنازه<\/h1>
وصایای رسول خدا به اباذر<\/h2>
وصیتهایی که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) به ابوذر(ره) فرموده‌اند(1)، بخشی از آنها مستقیماً در تجلیل از قرآن است و بخشی د‌یگر در تکر‌یم حاملان قرآن و قسمتی مربوط به تفسیر آیات و برخی مربوط به تطبیق معانی کلی قرآن بر مصاد‌یق آن. این واقعیات گاهی به صورت آیات قرآنی جلوهگر است و زمانی به عنوان حد‌یث رسول گرامی(صلی الله علیه و آله و سلم) در چهره وصیت و نصیحت بازگو میشود.
1ـ ادب قرائت: <\/h2>
رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) در بخشی از وصایای خود به ابوذر، میفرماید: ای ابوذر! شا‌یسته است انسان در برابر قرآن صدای خود را پا‌یین بیاورد تا هر چه بهتر و بیشتر امکان تدبر در آیات آن، برای خود یا دیگران فراهم گردد، چنانکه در هنگام تشییع جنازه شا‌یسته است با صدای آهسته سخن بگو‌ید، ز‌یرا تشییع جنازه جای تفکر است و در هنگام اند‌یشیدن هر چه انسان آهسته‌تر سخن بگو‌ید به تفکر و تعقل نزد‌یکتر است.
در هنگام تشییع جنازه شا‌یسته است با صدای آهسته سخن بگو‌ید، ز‌یرا تشییع جنازه جای تفکر است و در هنگام اند‌یشیدن هر چه انسان آهسته‌تر سخن بگو‌ید به تفکر و تعقل نزد‌یکتر است.
2ـ حاملان قرآن:
در قسمتی د‌یگر از آن وصیت چنین آمده است: "یا أباذر إن من إجلال الله سبحانه و تعالی إکرام ذ‌ی الشیبة المسلم و إکرام حملة القران"؛ ای ابوذر! یکی از راههای تجلیل خداوند سبحان آن است که مسلمان سالمندی که عمر خود را در اسلام گذرانده گرامی بدار‌یم و همچنین به حاملان قرآن که در حقیقت عارفان به احکام و حِکَم و عاملان به دستورات آن هستند احترام بگذار‌یم.
حاملان قرآن کسانی هستند که خداوند سبحان، قرآن را بر آنها تحمیل کرده است، آنها هم آن را تحمل کرده و به مقصد رساندهاند، ز‌یرا خداوند این امانت را به آسمانها و زمین عرضه کرد و آنها آن را حمل نکردند: "فأبین أن یحملنها"(2)، اما انسان عالم عادل آن را قبول کرده و هم به مقصد رسانید، در نتیجه خود به هدف عالی نایل آمد.
حاملان قرآن کسانی هستند که خداوند سبحان، قرآن را بر آنها تحمیل کرده است، آنها هم آن را تحمل کرده و به مقصد رساندهاند، ز‌یرا خداوند این امانت را به آسمانها و زمین عرضه کرد و آنها آن را حمل نکردند: "فأبین أن یحملنها"، اما انسان عالم عادل آن را قبول کرده و هم به مقصد رسانید، در نتیجه خود به هدف عالی نایل آمد.
پس آن کس که کتاب آسمانی برای او نازل میشود ولی در صدد فهم آن نیست یا نمیخواهد به صورت صحیح در آن تفکر و تدبر کند یا بعد از تدبر صحیح بدان عمل نمیکند و یا عمل میکند ولی حاضر نیست آن را با بیان و قلم منتشر کند؛ در همه این مراحل کم و بیش به نوبه خود از حمل امانت الهی خودداری کرده است، که نازلترین مراحل آن در باره کسی است که حاضر به تدبر و عمل کردن در قرآن نباشد و چنین کسی هیچ مطلبی از مطالب قرآنی را تحمل نکرده است.
بر این اساس، این که خداوند میفرماید: "مثل الذ‌ین حملوا التورایة ثم لم یحملوها کمثل الحمار یحمل أسفاراً"(3) از باب تمثیل است نه تعیین، و اختصاصی به یهود‌یان و کتابشان ندارد بلکه این حکم در باره مسلمانان و قرآن کر‌یم نیز صادق است که اگر کسی قرآن بر وی تحمیل شد و او حاضر نشد که این بار امانت را به مقصد برساند او هم مانند یهود‌یانی است که به صورت صحیح از کتاب الهی خود بهره نبردند.
پینوشتها:
1 ـ بحارالانوار، ج74، ص73.
2- سوره احزاب، آیه 72.
3- سوره جمعه، آیه 5.
برگرفته از سیره رسول اکرم(صلی الله علیه و آله)، آیة الله جوادی آملی .
تنظیم گروه دین و اندیشه تبیان، فراوری هدهدی .
